Siempre me ha gustado esta noche, desde niña, como os contaba hace dos años, recogía maderas para quemar en la hoguera de mi barrio. O ponía pétalos de rosa en agua.
El año pasado eludí finalmente la herba de namorar, no vaya a ser que funcione, y una tenga que apechugar con las consecuencias.
Este año, como buena meiga, me voy en busca das sete herbas: fiuncho, herba de san xoán, herba luisa, malva, romeu, fento macho e codeso. Deixareinas na auga toda a noite e voume de xolda. Mañá lavarémonos con ela despois de estar o relente.
Me gusta la juerga, me gusta cantar y bailar, saltar las hogueras, pedir deseos y llenar de magia infantil una noche del año. Los ritos son importantes. Y yo voy a echar os demos si é que ainda nos se foron eles sos.
Como escribió Eladio Rodríguez en su Breviario Enciclopédico:
Noite de San Xoán: noite na que parecen realizarse tódalas marabillas. Acandense nas cidades, vilas e aldeas as tradicionais lumeiradas, arredor das cales canta a mocidade, baila e brinca por riba das chamas;…póñense ó relento herbas e plantas recendentes, mergulladas en auga, e nesta auga sanadora lávase a mañá seguinte toda a familia, na crenza de ver curadas as erupción do cute que padecen; tómanse as doce da noite as nove ondas do mar…; e tales vistudes salutíferas e purificadoras teñen as augas nesta noite única, que tamen posúen facultades prolíficas para a moza que acade colle-la flor de auga fría.
Boa noite, noite de meigas.
Actualización: nos hemos ido de excursión por los alrededores – lo que tiene vivir en el monte- y hemos encontrado sólo algunas de las básicas (helechos, anís, xesta y malva) y hemos completado con laurel, hoja de naranjo, hoja de higuera y para remate, pétalos de rosa. ¡Hala! A macerar.