Nin siquera poido explicarme a min mesma como non puxen antes a Rosalía no meu catálogo. Faléi dela, iso é certo, pero ó fin non a puxen. Agora quero arranxar ese erro. (Perdón por mi gallego, que es muy malo, pero me estoy esforzando por mejorar. Se admiten correcciones).
Cando penso que te fuches,
Negra sombra que me asombras,
Ó pé dos meus cabezales
Tornas facéndome mofa.Cando maxino que es ida,
No mesmo sol te me amostras,
I eres a estrela que brila,
I eres o vento que zoa.Si cantan, es ti que cantas,
Si choran, es ti que choras;
I es o marmurio do río,
I es a noite, i es a aurora.En todo estás e ti es todo,
Pra min e en min mesma moras,
Nin me abandonarás ti nunca,
Sombra que sempre me asombras.De Follas Novas
Nao consego ler galego. É como se os meus olhos fugiram da ecra. Se calhar é que tenho sonho demais para ler noutra liguagen.
É bonita a poesia. 🙂
Saludos!
Recordaba el tono y no recordaba el poema entero en gallego. Que bonita es. Me la acabo de cantar a mi misma.
Rosalía es el botón de muestra de porque se deben defender todas las lenguas del mundo y del crimen que sería abandonar en su agonía a las lenguas minoritarias.
Gracias Dos Unobe y bienvenido a los comentarios. Ahora que sé que estás por aquí usaré más tu idioma.
Es preciosa emigrante y tiene muchas posibles interpretaciones. Dude entre esta y la del cravo cravado no corazón.
Tienes toda la razón Verme. Me encanta la diversidad. Aunque todos acabemos teniendo que aprender castellano chino e inglés.:-).